Wij houden van….. #1

In de afgelopen maanden hebben we al flink geëxperimenteerd met rubrieken waarin we onze favorieten met jou kunnen delen. We begonnen op Not So Stuffy met Breakdeweek, een rubriek die eenmaal in de twee weken op woensdag online kwam om ‘de week door midden te zagen’. Hierin las je tips, inspirerend leesvoer en een agenda voor het noorden. Breakdeweek werd bijna een jaar geleden opgevolgd door de overzichtsblog van de maand: een terugblik op alle dingen die we hoorden, zagen, proefden, meemaakten… Maar nee, ook dat was het niet helemaal, want de tips waren nog steeds te tijdgebonden. Wie gaat er nu nog een terugblik op mei 2017 lezen? Precies 😉 Daarom vanaf nu zo nu en dan een aantal leuke tips voor jou. Dat kunnen boekentips zijn, tv-series, films (in de bios of op TV), artikelen, een theatervoorstelling, een recept, muziek of een leuke bestemming. Van alles dus! Heb jij een specifiek onderwerp waarvoor je wel wat nieuwe inspiratie kunt gebruiken? Laat het ons weten, dan denken we met je mee.

♠ Misschien heb je recentelijk al een artikel gelezen over dit boek en als dat nog niet voldoende was om je te overtuigen, ga ik nu nog een poging doen. Minder Focus, Meer Effect van Srini Pillay (neurowetenschapper aan Harvard en psychiater) is heel erg de moeite waard. Waarom? Niet in de laatste plaats omdat het een vrijbrief is om pauze te nemen. Juist als je alle ballen niet meer in de lucht kunt houden, die deadlines niet gaat halen, absoluut geen tijd hebt voor pauze. Juist dan ga je dit boek lezen. Door pauze te nemen – te ontfocussen – geef je een ander gedeelte van je brein de kans aan het werk te gaan. In dit Default Network (DN – Doe Niks) zit zoveel interessante info opgeslagen, en er kan nog veel meer bij als je het de kans geeft, dat je beter gaat functioneren als je hersenen er de link mee kunnen leggen. Je ervaart minder stress, wordt creatiever, vindt nieuwe oplossingen en bovendien voeg je een grote dosis plezier toe.

‘We moeten gewoon voorzichtig zijn, snap je? Met opa. Zijn hersenen… Die zullen soms wat langzamer werken dan we gewend zijn, snap je? Langzamer dan opa gewend is.’
‘Ja, de weg naar huis wordt nu elke ochtend langer.’
Zijn vader gaat op zijn hurken zitten en sluit hem in zijn armen.
‘Mijn lieve slimme schat, Zoveel als ik van jou hou, Noah, zo groot wordt de hemel nooit.’
‘Wat kunnen we doen om opa te helpen?’
De tranen van de vader drogen op op de trui van de jongen.’
‘We kunnen een eindje met hem oplopen. Hem gezelschap houden.’

♣ In de bieb liep ik toevallig tegen ‘En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer‘ aan van Fredrik Backman. Ik kende de schrijver niet hoewel 1 van zijn boeken recentelijk is verfilmd en in de bios heeft gedraaid (Een man die Ove heet). ‘En elke ochtend…’ telt maar 50 pagina’s maar dat maakt het niet minder de moeite waard. Opa raakt langzaam zijn geliefde herinneringen kwijt. Samen met Noah, zijn kleinzoon, die een brug vormt tussen hem en zijn zoon Ted, kijkt hij terug en neemt hij afscheid. De roman maakte mij op momenten verdrietig. Het dementerende proces is mooi uitgelegd door Backman, die Noah meeneemt in het hoofd van zijn opa.

♥ Beide hebben we 1 favoriet fair en duurzaam sokkenmerk: Thought Clothing.  Deze sokken, die ongeveer €7 per paar kosten, hebben de mooiste prints en kleuren. Bij ons beide liggen al meerdere paren in de kast. In Groningen vind je ze bij Schone Zaken en bij Zich Zach. De sokken zijn er voor mannen en vrouwen van bamboe en hennep.

♦ Nog een boekentip: Een tijdelijke vertelling van Ruth Ozeki. Ik kreeg deze getipt van mijn broertje en begon er wat huiverig aan omdat ik niet wist waar het over ging. Al gauw had dit bijzondere boek me helemaal te pakken. Aan de ene kant geeft het een kijkje in het leven van een Amerikaans-Japanse schrijfster die op een klein, verlaten eiland voor de westkust van Canada woont (en dezelfde naam draagt als de schrijfster van het boek) en aan de andere kant lees je over de Japanse tiener Nao die is opgegroeid in Californië en nu niet kan aarden in Tokio. Nao schrijft een dagboek vooral over haar overgrootoma, een 105-jarige Boedhistische monnik, en later over haar oom, een kamikaze-piloot in de Tweede Wereldoorlog en vraagt zich vooral af waarom je zou willen leven. Na een nucleaire ramp spoelt Nao’s dagboek een aantal jaren later aan op het eiland waar Ruth woont. Ruth begint te lezen en wil Nao opsporen om te voorkomen dat het meisje misschien zelfmoord pleegt. Langzaam gaan de levens van Nao en Ruth steeds meer door elkaar heenlopen. Dit is zeker geen deprimerende roman, het is fraai en kalm geschreven, geeft een kijkje in het boedhisme, leven in Japan en wat we uit het leven willen halen.  Absoluut een aanrader!